Het zit erop!
Wow, wat een afsluiting. Nadat we afgelopen zondag een zeer succesvolle Walk for Life hadden georganiseerd voor zo’n 4.000 man (en ik diezelfde nacht een fantastische trip deed naar duizenden vuurvliegjes), ging ik maandag voor de tweede keer naar de Cameron Highlands. Dit werd mijn meest indrukwekkende week bij MAKNA.
In het gezelschap van zo’n 15 man bezochten we verscheidene dorpen van de natives van Maleisië (Orang Asli) in de bergen en woonden we de opening bij van een ziekenhuis door de sultan van de staat. Het eerste om cancer awareness te creëren en te inventariseren wat de mensen verder nodig hebben, het tweede omdat de sultan onze patron is en een patiëntje van ons regelmatig naar dit ziekenhuis moet.
De 15 man bestonden uit MAKNA staff, volunteers, cancer survivors, vier ‘kansarme’ jongeren die via vrijwilligerswerk goede ervaringen opdoen en de familie van ons patiëntje. Het meisje is 11 en heeft leukemie en het ziet er niet goed uit. Ze heeft twee zusjes en een broertje. Het is zo’n geweldige familie, het was moeilijk om te vertrekken gisteren... ze zullen lang bij me blijven. Net als de rest van deze MAKNA familie die allemaal hun eigen (soms moeilijk) verhaal hebben.
Er is een hoop te zeggen over wat we allemaal meegemaakt hebben, maar ik laat het even bij dit. MAKNA was een geweldige ervaring voor mij. Op een paar nare dagen in Kuala Lumpur na (die ik gewoon zo snel mogelijk vergeet en bovendien beter kan relativeren nu) was het een mooie tijd.
Morgen ga ik naar Indonesië! Wat ik voor die tijd allemaal gedaan moet hebben (inclusief afscheidsfeest) is erg veel en ik ben momenteel wat gestresst.. Maar komt goed. Ik heb echt ontzettend veel zin om te reizen! Oh, het eerste deel ga ik trouwens met maar liefst drie (!) Utrechters doen. Heel erg toevallig; het zijn allemaal interns en ze kwamen er een voor een bij. Overigens zal ik vanaf nu niet zo vaak meer internet zien, vermoed ik zo.
In het gezelschap van zo’n 15 man bezochten we verscheidene dorpen van de natives van Maleisië (Orang Asli) in de bergen en woonden we de opening bij van een ziekenhuis door de sultan van de staat. Het eerste om cancer awareness te creëren en te inventariseren wat de mensen verder nodig hebben, het tweede omdat de sultan onze patron is en een patiëntje van ons regelmatig naar dit ziekenhuis moet.
De 15 man bestonden uit MAKNA staff, volunteers, cancer survivors, vier ‘kansarme’ jongeren die via vrijwilligerswerk goede ervaringen opdoen en de familie van ons patiëntje. Het meisje is 11 en heeft leukemie en het ziet er niet goed uit. Ze heeft twee zusjes en een broertje. Het is zo’n geweldige familie, het was moeilijk om te vertrekken gisteren... ze zullen lang bij me blijven. Net als de rest van deze MAKNA familie die allemaal hun eigen (soms moeilijk) verhaal hebben.
Er is een hoop te zeggen over wat we allemaal meegemaakt hebben, maar ik laat het even bij dit. MAKNA was een geweldige ervaring voor mij. Op een paar nare dagen in Kuala Lumpur na (die ik gewoon zo snel mogelijk vergeet en bovendien beter kan relativeren nu) was het een mooie tijd.
Morgen ga ik naar Indonesië! Wat ik voor die tijd allemaal gedaan moet hebben (inclusief afscheidsfeest) is erg veel en ik ben momenteel wat gestresst.. Maar komt goed. Ik heb echt ontzettend veel zin om te reizen! Oh, het eerste deel ga ik trouwens met maar liefst drie (!) Utrechters doen. Heel erg toevallig; het zijn allemaal interns en ze kwamen er een voor een bij. Overigens zal ik vanaf nu niet zo vaak meer internet zien, vermoed ik zo.
(links: twee verlegen kinders in Orang Asli dorp
rechts: ons patientje Intan met ouders en sultan + vrouw)
posted by Angela @ 7:37 a.m.
1 Comments:
Hey Angela,
Dank voor je update. Veel plezier met je reizen. Geniet er lekker van. Zo te lezen heb je dat verdiend.
Leuk dat je toch nog reisgenoten hebt gevonden.
Groeten, Tomas
Een reactie posten
<< Home