Poeh

Het wordt niet echt minder met die drukte in mijn hoofd... Ik heb een breekweek nodig. Gelukkig is die volgende week :) En ik ga waarschijnlijk naar Parijs :)

Mindfuckers

De IK is afgelopen... Als het goed is, komt er zo weer een beetje normale tijd aan. De combinatie van te weinig slaap, te veel alcohol en uiteraard te veel Biton hebben me de laatste dagen echt een zombie laten voelen. En iets met die mooie uitdrukking van geleefd worden i.p.v. leven. Zoals iemand anders het me daarnet mooi uitdrukte: IK's zijn echte mindfuckers. De wereld bestaat zo'n twee/drie weken niet verder dan Biton of de kampruimte (en nog ontzettend veel andere leuke zaken/deadlines buiten de IK om). En misschien gooi ik het een beetje in het extreme nu allemaal, maar mijn hoofd zit zo vol met allerlei zooi dat alles wat extreem wordt.

Hippie-gevoel

Het ging al een paar daagjes niet zo goed. Toen kwam werkkamp er aan en had ik weer een nacht niet geslapen. Ik heb stug mee geholpen met de boel op te bouwen de eerste dag, met het idee dat ik daarna meteen kon slapen. Toen het eindelijk zover was in de avond, wilde het echter niet lukken. Een lange pyama-broek, een topje, een longsleeve, twee paar sokken en twee (!) sjalen werkten niet om mijn getril op te laten houden. Zelfs een extra grote handdoek om mijn benen gewikkeld en een warme capuchontrui deden niets.

En nu zit ik thuis. Ik voel me kut, omdat ik zo moe ben, zo brak en zo verkouden en omdat ik het jammer vind dat ik naar huis moest. Maar aan de andere kant voel ik me eigenlijk wel goed. Ik heb zo'n enorme dosis knuffels en lieve mensen om me heen gehad, dat ik er blij van word. En terwijl ik nu kippensoep en paracetemol geserveerd krijg door mijn lieve vriendje, bellen en sms-en mensen om te vragen hoe het nu met me gaat. Het is leuk om te weten dat mensen om je geven. Ik hoop alleen maar dat ik niet het halve kamp heb aangestoken...